REVELL 05136 Battleship Scharnhorst

Scharnhorst był niemieckim pancernikiem, klasyfikowanym też jako krążownik liniowy, pod którego stępkę położono w 1935 r., a wodowano w październiku 1936 roku. Pancernik wszedł do służby linowej w niemieckiej marynarce wojennej (niem. Kriegsmarine) w styczniu 1939 roku. Długość okrętu wynosiła 234 m, szerokość 30 m, a wyporność pełna – 38.900 ton. Prędkość maksymalna Scharnhorsta oscylowała wokół 31-32 węzłów. Uzbrojenie główne stanowiło 9 dział kal. 280 mm w trzech potrójnych wieżach, a uzbrojenie dodatkowe to m.in.: 12 dział kal. 150 mm czy 14 dział kal. 105 mm.

Scharnhorst był pierwszym okrętem typu o tej samej nazwie – tj. Scharnhorst. Został zamówiony w celu zastąpienia w linii całkowicie przestarzałego w latach 30. XX wieku starego pancernika Elsass. Scharnhorst bez wątpienia górował nad każdym brytyjskim krążownikiem ciężkim, a jednocześnie wyraźnie ustępował siłą ognia artyleryjskiego pancernikom Royal Navy. Fakt ten nie powinien jednak dziwić, bowiem okręt budowano przede wszystkim do służby krążowniczej – nie miał zatem podejmować otwartego boju z brytyjskimi okrętami ciężkimi, a raczej zwalczać brytyjską żeglugę handlową do czego dobrze się nadawał. Pierwsze działania w okresie II wojny światowej miały miejsce już w 1939 roku, kiedy to Scharnhorst działał w rejonie Islandii przeciwko brytyjskiej żegludze handlowej. W 1940 roku wspierał niemieckie desanty w Norwegii oraz brał udział w zatopieniu brytyjskiego lotniskowca HMS Glorious. Od grudnia 1940 roku do marca 1941 roku – wraz z bliźniaczym Gneisenau - pełnił służbę krążowniczą na Atlantyku, w toku której zatopił 8-9 statków handlowych. W lutym 1942 roku, wraz z Scharnhorstem i krążownikiem Prinz Eugen musiał uciekać przed brytyjskim bombardowaniem Brestu do Wilhelmshaven. W toku tego rejsu uległ poważnemu uszkodzeniu, w wyniku którego przez 8 miesięcy pozostawał w remoncie i naprawach. Scharnhorst został zatopiony 26 grudnia 1943 roku w wyniku starcia artyleryjskiego z brytyjskimi okrętami.